Η φωτογραφία δρόμου είναι η Ζώη…

Είναι όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου… άνχος, στεναχώρια, χαρά, έκπληξη κλπ…

Για εμένα είναι το συναίσθημα της εξερεύνησης. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε στο χωρίο του πατέρα μου, εκεί ο παππούς μου είχε ένα δωμάτιο έξω από το σπίτι, τον λεγόμενο ‘’μαχαλά’’. Έτσι λοιπόν κάθε φόρα που πήγαινα στο χωρίο μου (κάθε χρόνο 2 φορές) ύστερα από τα τετριμμένα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες (φιλιά, αγκαλιές, νέα, παράπονα…)το μυαλό μου έτρεχε κατευθείαν στο μαχαλά. Έμπαινα μέσα και έψαχνα σαν τρελός λες και θα έβρισκα κανένα θησαυρό. Έιχε μόνο βαρέλια άδεια, εργαλεία παλιά για την καλλιέργεια του καπνού, τα αξεσουάρ της Μάρας, αφού είχε γίνει ποια ζαμπόν και λουκάνικα προ αμνημονεύτων χρόνων (φοράδα του πάππου)και άλλα πολλά άχρηστα πλέον πράγματα.

 

Την ίδια αίσθηση έχω όταν βγαίνω στον δρόμο να φωτογραφίσω ‘’για εμένα’’, ότι κάτι ψάχνω, ότι κάτι με περιμένει, ότι κάτι θα βρω…

 

Κλείνω με ένα απόφθεγμα του Henri Cartier  Bresson αγαπημένο σε όλους

Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία, το μυαλό, το μάτι και το χέρι…