Θεσσαλονίκη 30/11/15  5:00πμ

 Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου περίμενα να ξημερώσει όπως ένα παιδί περιμένει την αυριανή εκδρομή… Έχω φορτίσει τις μπαταριές, άδειασα τις κάρτες, ετοίμασα την τσάντα και περίμενα.

6:20πμ Στο αυτοκίνητο πρωινή ενημέρωση με διαστήματα μουσικής, τσιγάρο και πρωινό που πήρα από το δρόμο. Στα αριστερά μου ο Όλυμπος χρυσός και άσπρος όπως όταν πήγαινα για σκι σε κάποιο χιονοδρομικό. Σταμάτησα να βάλω βενζίνη σε ένα κλασικό κέντρο που εκτός από καύσιμα πουλάει ότι μπορείς να φανταστείς.

Μέσα γεμάτο πρόσφυγες έπαιρναν σνακ, νερό, σκουφιά και ότι άλλο νόμιζαν ότι θα χρειαστούν. Ο χώρος σαν εκκλησία, απίστευτα ήσυχα… Αυτήν ήταν η πρώτη επαφή μου με τους πρόσφυγες που άκουγα στην τηλεόραση όλες αυτές τις μέρες.

Στης 10 θα ερχόταν το φορτηγό με πράγματα από Ελασσόνα. Έπρεπε να βρω τρόπο… που θα ξεφορτωθούν, ποιος θα τα παραλάβει, πως θα μοιραστούν, ποιος θα έχει την ευθύνη αφού φύγω εγώ από εκεί, για τα πράγματα. Κόσμος έδωσε χρήματα σε μια εποχή δύσκολη!

7:00πμ και κάτι Φτάνω στο καταυλισμό στην Ειδομένη. Κάτι χωράφια με μερικές μεγάλες σκηνές. Μερικοί άνθρωποι περπατάνε στον επαρχιακό δρόμο με τα κεφάλια κάτω και καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο κοιτούσαν μέσα του αν κουβαλώ κάτι που να τους ενδιαφέρει. 2 λεωφορεία των ΜΑΤ και κανένας απέξω. όλοι ταμπουρωμένοι μέσα στα οχήματα. Αστυνομία γενικά παντού.

Βγαίνω από το αυτοκίνητο και καταλαβαίνω το γιατί… απίστευτο κρύο! Απίστευτο. Μου θύμισε στο στρατό που έκανα σκοπιά 4-6 με χιόνια. Η ατμόσφαιρα μύριζε καμένο πλαστικό και στο βάθος αρκετές εστίες που είχαν σβήσει και κάπνιζαν.

9:00πμ ώρα έδιναν το πρωινό! Ουρά όχι πολύ μεγάλη… Όλοι μουδιασμένοι… ήσυχοι περίμεναν…

10:00πμ και κάτι Με παίρνει τηλέφωνο ο φορτηγατζής. Έφτασα… που τα πάω ; (Χθες ήρθε ένα τέτοιο φορτηγό… άνοιξε τις πόρτες… προσφυγές μέσα να δέρνονται για μια κουβέρτα…) Περίμενε του λέω, θα έρθω εγώ. Πήρα τα κλειδιά από το σχολειό του χωρίου να Πάω να τα ξεφορτώσω εκεί. Γεμάτο βεβαία μου είπαν, αλλά προσπάθησε.

Στο σχολειό πεταμένες σακούλες με ρούχα έξω στο προαύλιο ξεσκισμένες… Μετά από λίγο περνά ένας κάτοικος του χωρίου ντυμένος με στρατιωτικά και ένα δίκαννο στην πλάτη. -Καταντήσαμε ο βόθρος της Ελλάδας. (είπε και έφυγε)

11:30πμ Μόλις τελειώσαμε το ξεφόρτωμα! Πολύ πράγμα είχε. Φορτώνουμε δυο Ι.Χ. με ρούχα και κατεβαίνουμε προς τον καταυλισμό. Σταματάμε να τα δώσουμε στα 500 μετρά από εκεί για να μην μας μυριστεί ο όχλος. Μαζεύτηκε κόσμος κάθε ηλικίας γύρο μας και ρωτούσε φαγητό? Φαγητό? Φαγητό? Κάθε ρούχο και κουβέρτα που έπαιρναν μας φιλούσαν το χέρι και μας λέγανε ευχαριστώ! (ένιωσα Θεός… ένιωσα λύπη…)

 Γύρω στης 12:00μμ Έδιναν το μεσημεριανό. Απίστευτα πολύ κόσμος. Η ουρά πολύ μεγάλη με φωνές και λόγια. Λόγια αραβικά κυρίως που δεν καταλάβαινες τίποτα!

 Τότε πήρα θάρρος και έβγαλα την μηχανή από την τσάντα μου. Άρχιζα να βγάζω εικόνες… μερικοί ήθελαν και έκαναν το σήμα της νίκης. Και πολλοί έλεγαν Please! NO Photos. Μαζεύτηκα… Πήρα ένα νεράκι από την ντάνα αφού ρώτησα. Φυσικά μου είπαν αλλά εγώ ένιωσα μεγάλη ντροπή! Θα μπορούσα να πάρω ένα από το δρόμο.

 Μέχρι να φύγω στης 17:00μμ έβγαζα φωτογραφίες και έκανα βόλτες μέσα στον καταυλισμό να νιώσω και να καλύψω φωτογραφικά την όλη κατάσταση. Φωνές παντού, μικρά παιδάκια να παίζουν με μια μπάλα, οι γυναίκες ταμπουρωμένες μέσα στις σκηνές… κόσμος σε αναμονή.

Σκοπιανοί αστυνομικοί να χλευάζουν όσους προσπαθούσαν να περάσουν ενώ δεν ήταν Σύριοι! Έλληνες αστυνομικοί να στοιχηματίζουν για πλάκα αν θα περάσουν αυτοί που δεν ήταν Σύριοι! Εστίες φωτιάς και καπνού παντού!

Ερωτήσεις κάθε τόσο… πότε θα φύγουμε; Πότε θα ανοίξουν τις πόρτες; Πότε θα δώσουν φαγητό; Μπορείς να μου βάλεις την κάρτα στο κινητό; Μάτια γεμάτο κούραση, ερωτήσεις και ελπίδα!

Φωτορεπόρτερ από όλη την Ευρώπη σαν τους γύπες που περιμένουν να φάνε… έψαχναν θέμα σαν τρελοί… οι ευρωπαίοι πρέπει να δουν βία και αίμα… αυτό πουλάει. !

17:00μμ Μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω. Στο δρόμο δεξιά μου ο Όλυμπος κόκκινος και άσπρος… σκέφτηκα τα παιδάκια που έβγαλα φωτογραφίες και ύστερα τα δικά μου… γιατί να είναι άτυχα να γεννηθούν σε τέτοιες χώρες;

Ύστερα σκέφτηκα ότι τα προβλήματα μου τελικά είναι μικρά και ένιωσα αισιοδοξία… ύστερα από 3 ώρες με είχε ήδη πάρει η καθημερινότητα τις πόλης… Η φωτογραφία θα είναι αυτή που θα μου θυμίζει την πραγματικότητα μέσα στην ουτοπία που ζούμε με λογαριασμούς, ενφια, τηλεοράσεις, καναπέδες, ψυγεία, facebook και καθρέπτες…